Vandaag wilde ik wat boeken kopen over de persoonlijkheidsstoornis waar ik 5 jaar geleden mee gediagnosticeerd ben. En Jemig, wat schrok ik. Hoewel er veel zelfhulpboeken zijn, zijn er ook boeken en blogposts als “leven met een borderliner” waar bijvoorbeeld in staat dat als je de keuze hebt je beter niet kan gaan met een “borderliner”.
Het gebruik van dat woord opzich vind ik al verschrikkelijk. Ik heb mezelf er vaak op betrapt dat ik mezelf een borderliner noem. Maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben een persoon met borderline. Persoon voor stoornis. Dus het gebruik van het woord “borderliner” is al een dingetje. Maar dan wat ze schrijven.
“Als je jezelf gemanipuleerd voelt, je nooit je eigen keuzes mag maken en moet omgaan met een emotioneel kind heb je waarschijnlijk te maken met een borderliner”
Ik kreeg een brok in mn keel en wist even niet wat ik moest doen. Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik me zo voel over iemand die zo over de stoornis denkt. Bijna 4 jaar geleden toen ik mijn huidige partner ontmoette kreeg hij hetzelfde advies van zijn moeder. “Ga niet met een Borderliner”. Wat ik misschien ook wel kan noemen is dat mijn schoonmoeder maatschappelijk werkster is en zelfs in Delta gewerkt heeft.
Iemand waarvan ik dacht dat ze me niet op mijn stoornis zou oordelen. Maar helaas. Tot de dag van vandaag doet dit me nog pijn.
Ik ben niet mijn stoornis. Ik ben ik.
iamnotcrazymybpdis 